هرچه از روشنی و سرخی داریم برداریم

در کنار هم بنشینیم وبگذاریم

که دوستی ها سدی باشد در برابر تاریکی ها

بنشینیم و شاد باشیم بگوئیم و بخندیم

و بگذاریم هر چه تاریکی است

هر چه سرما و خستگی است

تا سحر از وجودمان رخت بر بندد

تا صبح شب یلدا بیداری را پاس بداریم

و سرخی انار را اسلحه ای سازیم

برای نبرد با ظلمت تا شب راهی دراز است

من در اتاق تنهائیم به این باور رسیده بودم

اینجا برای زنده شدن باید مرد

عمریست چشم به راه طلوع نگاه توام تا بشکند سکوت و شب از نور پر شود

اما درخشش چشمان تو هم دگر فکری برای این شب یلدا نمی کند